Ik had nooit verwacht dat ik met ouderen zou gaan werken. Dat leek me niet interessant: ik wilde kraamverzorgster worden, net zoals mijn moeder. Maar mijn hart bleek ergens anders te liggen.
Als kind ging ik vaak met mijn moeder mee en zag ik natuurlijk alleen de leuke dingen van het vak. Tijdens mijn opleiding tot verzorgende merkte ik dat de kraamzorg me eigenlijk niet zo paste. Bij een stage op een afdeling met bejaarden had ik het wel naar mijn zin. En ik merkte dat mensen met dementie op de een of andere manier iets met me hadden: ze reageerden positief op mijn aanwezigheid. Dat triggerde me om met deze doelgroep te gaan werken.
Lekker flexibel
Ik werk nu zeven jaar bij Joris Zorg. De eerste vijf jaar was ik vaste medewerker bij locatie de Vestakker in Middelbeers, waar 26 ouderen met dementie en somatische klachten wonen. Sinds december 2020 zit in de flexpool. Dat betekent dat ik op verschillende locaties van Joris werk en dat ik zelf mee kan bepalen welke diensten ik draai, ook tijdens weekenden en de feestdagen. Dat is ideaal met een gezin, dan ben ik ook een keer thuis. Een ander voordeel van ‘flexen’ is dat ik veel zie en niet vastroest op één locatie.
Echt contact met cliënten
Voordat ik bij Joris Zorg kwam werken, werkte ik in een verpleeghuis waar we met te weinig mensen op een groep stonden. Ik was de hele dag routinematig de ene zorghandeling na de andere aan het verrichten, het leek wel een wasstraat. Voor mij was dat geen zorg verlenen meer. Ik heb heel bewust gekozen om daar weg te gaan. Bij Joris Zorg zijn de woonvormen kleinschaliger. Daardoor is het werk minder zwaar en kun je echt contact met de bewoners maken.
Hoe belangrijk dat contact maken is, besef ik nog meer sinds ik de opleiding voor Gespecialiseerd Verzorgende Psychogeriatrie (GVP) heb gedaan. Eigenlijk zou iedereen die met mensen met dementie werkt die opleiding moeten doen. Je leert mensen met dementie echt begrijpen. Voorheen begon ik nog weleens meteen ‘hup hup’ met mijn verzorgende handelingen als ik binnenkwam. Nu kijk ik eerst goed naar de cliënt: heeft hij wel door dat ik er ben? Je ziet en voelt gewoon aan diegene of je contact hebt.
Vertrouwen
Als flexer kom ik onder andere bij een woning waar jonge mensen met dementie zitten. Eén cliënte liep daar de hele dag rond, ze sliep amper. Bij mij riep dat de vraag op waarom, misschien was ze wel gewend om altijd met iemand samen te slapen. Ik vroeg het vaste team of ik een keer mocht uitproberen om bij haar in bed te gaan liggen. Vanwege corona moest dat wel met plastic schort, handschoenen, bril en mondkapje. Ik zette rustgevende muziek op en aaide zachtjes over haar gezicht en handen, waardoor ze ontspande. Inmiddels slaapt ze in een zogenaamd posey-bed, een soort tent over het bed dat haar een meer geborgen gevoel geeft.
Om prettig te kunnen werken, heb ik zelf ook behoefte aan vertrouwen en veiligheid. Ik werk graag in teamverband, alleen daarom al zou ik niet in de kraam- of thuiszorg willen werken. Ik vind het fijn om te kunnen sparren met collega’s: wat zou jij doen in deze situatie met die cliënt? Je hebt het toch over mensen, niet over een blik bonen. Misschien is het raar om dat zo te verwoorden, maar dat hoort bij mij: ik zeg vaak kort maar krachtig waar het op staat, ik draai er niet omheen. En ik gebruik vaak humor en oude gezegdes, die ik nog ken van mijn opa en oma. Grapjes slaan aan bij cliënten.
Soms doe ik ook gewoon gekke dingen. Eén cliënte had erge wonden aan haar benen, waardoor ze niet meer in bed wilde liggen. Ik had met haar te doen Op een avond vroeg ik aan haar waar ze zin in had. “In een frikandel speciaal”, antwoordde ze. Toen zei ik: “Dat ga ik voor je regelen en ik pak er zelf ook één.” Zulke momenten blijven je bij. Als je zo ziek bent, kunnen dit soort dingen het verschil maken.
Invloed van corona
Ik merk vooral dat de mensen het bezoek heel erg missen. Ze hebben nog meer behoefte aan een arm om zich heen. Soms werkt het mondkapje daarbij beperkend. Laatst had ik het even niet op vanwege de maaltijd, toen een cliënte huilend naar me toegelopen. Ik wilde haar omhelzen, maar kon dit niet doen omdat ik mijn mondkapje niet op had.
Ik heb de eerste golf wel als heftiger ervaren. Op de Vestakker bleek een man corona te hebben. Toen ik wegging, dacht ik: misschien zie ik hem hierna nooit meer. Ik heb daarom bewust buiten nog voor het raam naar hem staan zwaaien. De volgende keer dat ik daar kwam, was hij inderdaad overleden.
Blijven leren en ontwikkelen
Als medewerker van Joris Zorg krijg je regelmatig de vraag of je nog ambities hebt. Ik zou op termijn wel een opleiding tot wond willen volgen. Ik heb de opleiding GVP gedaan toen mijn kinderen erg klein waren. Dat kostte veel energie, het is voorlopig wel even klaar. Maar als ik eraan toe ben, weet ik dat Joris er als werkgever voor open staat.