Voordat ik bij Joris Zorg ging werken, heb ik achttien jaar boeken geschreven en uitgegeven. Na een verkorte opleiding tot verzorgende werk ik nu als Verzorgende IG/MZ met ouderen met dementie.
Als je 56 bent en je wilt ergens opnieuw beginnen, dan is de zorg een ideaal startpunt: daar hebben ze immers altijd mensen nodig. Ik heb vroeger vakantiewerk in de zorg gedaan en ben tien jaar lang mantelzorger geweest voor mijn ouders en schoonmoeder. Daarbij maakte ik allerlei facetten van de zorg voor ouderen mee. Ik merkte dat het me wel lag. En ik wilde eens wat anders, al schrijfster zit je altijd thuis achter je laptop.
Dapper om de stap ook echt te zetten. Hoe heb je dat aangepakt?
Ik heb eerst op verschillende locaties een dagje meegelopen. Gewoon om te kijken wat het werk precies inhield, of het bij me paste. En of ik het kon, dat vond ik ook een belangrijke vraag. Ik merkte dat ik het inderdaad superleuk vond. Bij Joris Zorg kwam ik bovendien echt thuis, vanwege de kleinschaligheid. In het woonzorgcentrum waar ik nu werk, ken ik alle bewoners en collega’s.
De afgelopen anderhalf jaar heb ik (extra) versneld de BBL-opleiding tot Verzorgende IG/MZ gedaan. Anderhalve dag per week ging ik naar school en de overige dagen werkte ik bij locatie Groenendaal in Vessem, waar ik ben gebleven. Vorige week heb ik mijn diploma opgehaald.
Voorlopig wel even uitgeleerd zeker?
Integendeel. Inmiddels ben ik gestart met een vervolgopleiding tot Eerste verantwoordelijke verzorgende (EVV). Dat betekent dat ik van een aantal cliënten de contactpersoon ben voor hun familie en andere zorgverleners. Toen een paar collega’s die EVV’er waren hier weggingen, kreeg ik de vraag: “Hoe zou jij het vinden om die opleiding te gaan doen en een aantal cliënten te krijgen?” Het leek me meteen leuk, want het sloot goed aan en is weer een stapje in de verdieping.
Verder leer ik veel van mijn collega’s. De meesten die hier werken, lopen al veel langer mee en hebben dus meer ervaring. Bij sommige aspecten van het werk merk ik dat ik nog niet alle fijne kneepjes in de vingers heb. Dat kan ook niet natuurlijk: je moet het gewoon doen en dan leer je. Daar hoort ook fouten maken bij.
Het is voor mij wel belangrijk om te weten dat er ondersteuning is, dat ik raad kan vragen bij iemand anders. Als je er echt helemaal alleen voor zou staan, lijkt me dat lastig. Er zijn toch weleens dingen waarover je even wilt sparren. Dat kan eigenlijk altijd, die ruimte is er.
Waar krijg je energie van in je werk?
Onze bewoners zijn ouderen, waarvan de meeste een vorm van dementie hebben. Ik merk dat je ze op een hele eenvoudige manier kunt ondersteunen en daar ook veel voor terug krijgt. Door mee te gaan in hun beleving en vragen over vroeger te stellen bijvoorbeeld. Ik heb zelf ouders in deze leeftijdscategorie gehad, die ervaring neem ik ook mee.
Ik geniet van kleine momenten: even een praatje maken, iemand aan het lachen krijgen, een kopje koffie brengen. Of iemand die heel onrustig is toch op een positieve manier kunnen benaderen en tot rust kunnen brengen. Gewoon er even zijn voor iemand, daar krijg ik energie van.